wolne wymiona

Zgubiłam się dziś. Patrzę teraz na mapę i nie wiem jakim cudem mi się to udało zrobić, ale jednak! Wniosek jest taki jak zwykle, czyli że powinnam być bardziej pewna siebie w pewnych kwestiach, ale jednak zdecydowanie mniej pewna w innych, patrz: orientacja w terenie. Jeśli chodzi o przełożenie praktyczne tej uniwersalnej skądinąd myśli to po prostu powinnam mieć przy sobie zawsze plan miasta. Sprawdzać zawsze czy mam go w torebce, a już najlepiej to włożyć po jednym do każdej z trzech moich torebek i już sobie więcej kartografią głowy nie zaprzątać.

To na przyszłość. Ale dziś niestety w torebce znajdował się tylko zeszyt do francuskiego, portfel, portki, koszulka i woreczek z baletkami. No tak, bo ja miałam konkretny cel, miałam dojść na Rua do Breiner na zajęcia z baletu i tańca współczesnego i to darmowe psia jego kostka (takie ulubione powiedzenie Korytka mojego współlokatorki i druha, sprawdzimy czy czyta mnie tu czasem;)). Ale właśnie tak się zaaferowałam, tak się zagoniłam (bo mało czasu między francuskim a tym tańcem), że ulicy nie znalazłam. Poskręcałam kilka razy, wylądowałam w miejscu zupełnie niespodziewanym, doszłam pod jakiś dziwny most dotąd niezlokalizowany, widziałam kilka linii autobusowych, z których istnienia nawet sobie nie zdawałam sprawy (tak, komunikacja miejska: kolejny obszar mojej przesadnej pewności siebie), no słowem: zgubiłam się (prawie) zupełnie. No bo jednak wiedziałam, gdzie jestem tak mniej więcej i w którą stronę dom, a w którą centrum. Ale gdzie szkoła tańca - ni cholery. Uznałam swoją porażkę, zwolniłam kroku, zrezygnowałam z wyrazu twarzy pt. "busy and important" (godzina 20:25, zajęcia zaczęły się o 20) i poszłam przed siebie z azymutem "dom". I tak oto po drodze widziałam:

a) staruszkę karmiącą koty obok kubłów na śmieci: przybiegło od razu 10 osobników, w tym gruby rudy; jednocześnie obok przejechał pan na rowerze, do którego przymocowany był (do rowera, nie do pana) wózek, a w nim dwójka dzieciaków lat około 6. Dzieci krzyczały, że jaki gruby kot, ja sprawdzałam i konstatowałam, że rzeczywiście dziwnie gruby jak na ulicznika, pani go karmiła i się nami nie przejmowała. Ostatecznie to jakieś faszystowskie nie dawać żarcia grubym kotom tylko dlatego, że są grube;

b) wysoką Murzynkę ubraną na żółto, w butach na obcasie. Najpierw pomyślałam, ze jest taka niezwykła i fotogeniczna, zaraz potem, że to prostytutka. Zaraz potem, że prostytutki w ogóle są fotogeniczne. Stała w bramie i paliła papierosa, potem na chwilę się obróciła, żeby sprawdzić w szybce stan makijażu. Wtedy była najbardziej fotogeniczna. Bo to taki moment niepewności. Najpierw stoi taka wyzywająca, pewna siebie. Ale z jakiegoś powodu stwierdza, że może coś nie tak, może szminka się rozmazała, przez chwilę wydaje się taka bezbronna, myślę sobie: "czemu ona tu musi być?". Ale zaraz się odwraca, znowu mocna, trochę znudzona. Idę dalej, bo jeszcze mi da w zęby za to gapienie się;

c) dwa azulejos (niebieskie kafelki;)) przedstawiające lokomotywę, umieszczone zaraz koło domofonu, to takie rozczulające, że chce im się bawić w tak subtelne zdobnictwo

d) mnóstwo worków pełnych śmieci, wywnioskowałam, że sprzątanie miasta odbywa się w nocy i pewnie codziennie, bo (sprawdziłam organoleptycznie i szczególnie uważnie) wcale nie śmierdzi śmieciami tak jak śmieciami śmierdzieć potrafi (zbierałam kiedyś wory za całą pielgrzymką wrocławską, znaczy śmieci pozostawione przez pielgrzymów w miejscu noclegu i na postojach, potem jechaliśmy ciężarówką na wysypisko i już nie było dla nas miejsca na pace, więc siedziałyśmy na workach, częściowo pod nimi właściwie... więc tak, wiem jak potrafią śmieci pięknie cuchnąć:))

Tyle co do "widziałam". Jeszcze w Pingo Doce (tak, moja świątynia, jestem tu codziennie) spotkałam Anę Paulę (moja ulubiona Brazylijka), która przyszła na zakupy z mężem i walizkami. Okazało się, ze nigdzie nie jadą, ale do walizek pakują zakupy. Byłam ciekawa czego tyle kupują, zajrzałam do wózka i odnotowałam skrzętnie w umyśle, że to chodzi o ice tea. Dziwne. 20 kartonów ice tea i tylko 2 kartony mleka. Przez cały rok wypiłam pół kartonu (może). (ice tea, nie mleka). (mleka piję dużo za dużo jak na miłośnika krów i ich wolnych wymion).

Hm. Nazwałam się właśnie miłośnikiem wolnych wymion. Więc to chyba jest TEN moment kiedy powinnam pójść spać.

Buziaki Zmarzlaki! ;)